Enginn smókur?

Ég þekki fjöldann allan af fólki sem reykir eða hefur einhvern tímann reykt. Allt er þetta hið besta fólk þrátt fyrir þennan leiðindaávana. Það sem hefur pirrað mig hvað mest í gegnum tíðina er auðvitað reykurinn sem fylgir blessaðri neyslunni. Hann er gríðarlega sterkur og mjög gjarn á að festast í fötum. Í gamla daga grét maður blóðugum tárum til þess eins að fá pabba gamla til að hætta. Á endanum gekk það en ekki var það fyrir grátandi soninn...svo mikið er víst. Heldur var það vegna þess að hann var búinn að bíta það í sig að hætta þegar hann yrði fertugur - hann hætti daginn áður en hann varð 41. árs og stóð við sitt. Næstu dagar á eftir voru honum afar erfiðir. Aldrei hef ég séð nokkurn mann kveljast eins mikið og svo mér þá ef þarna hafi ég ekki séð karlmann gráta í fyrsta sinn. "Ekkert nýtt" sagði mamma og hló. Blessunarlega hef ég sjálfur aldrei lagt stund á þessa heilsuspillandi iðju og á því verður engin breyting þótt bauninn uppfinningasami hugsi sér eflaust gott til glóðarinnar. Hinn pirrandi reykur sem fylgt hefur sígarettunum mun senn hverfa á braut en um leið og það gerist hef ég eilitlar áhyggur.

Hvað gera þeir sem í gegnum tíðna hafa verið duglegir að fá sér SMÓK?

Reyklausar sígarettur væntanlegar í Danmörku