Handbolti = Júróvisjón = Vonbrigði

Það er alltaf sama sagan með þess tvo hluti, þ.e. hanboltalandsliðið og júróvisjón. Alltaf er förum við út full bjartsýni og hreinlega vitneskju um að lið/lag okkar sé það allra besta og ekki hikað við að stefna alla leið á toppinn. Við megum sko ekki láta aðrar þjóðir halda að við séum fullir smáþjóðakennd og því er best að blása sig upp eins og loftbelg og láta engan bilbug á sér finna. Þegar á hólminn er komið er svo nánast alltaf það sama uppi á teningnum og það er sko ekki litla Ísland. Þá er liðið/lagið hreinlega ekki nógu gott til að keppa við önnur lið/lög. Við kúkum upp á bak og vonbrigðin leyna sér ekki hjá allri þjóðinni. Svo virðist sem við ætlum ALDREI að læra af reynslunni. Ætlum við aldrei að láta segjast? Hvernig væri að tala niður til liðs/lags áður en haldið er til keppni? Hvernig væri að slökkva á öllum sjónvarpstækjum þegar lið/lag er í sviðsljósinu? Hvernig væri að spyrja bara að leikslokum hvernig gengið hefði? Við yrðum þá sennilega ekki fyrir eins miklum vonbrigðum og alltaf.