Hundafár!

Lesendur munu eflaust ekki fara varhluta af því að bloggið mitt beri vott um að hundur sé kominn á heimilið. Litla krílið vekur stanslausa lukku og gleður hvern þann sem kemur í heimsókn. Núna ætla ég hins vegar ekki að segja frá hvuttanum mínum. Hins vegar fáið þið litla sögu frá kvikindi af sömu tegund - Pug.

Guðný mágkona átti einn slíkan sem var ólmur í poppkorn og hámaði það í sig við hvert tækifæri. Eitt skipti þegar Gugga var búin að poppa missti hún eitt kornið á gólfið. Bjóst hún við Grettir myndi éta poppið eins og venjan var. Þegar hann hins vegar gerir sig líklegan til að gæða sér á poppinu andar hann með nefinu á það með þeim afleiðingum að poppið hreyfðist. Brá Gretti svona líka í brún að hann tók að hoppa og skoppa, urrandi og geltandi í kringum saklaust poppkornið. Eitthvað skellti þetta honum skelk í bringu, því síðan poppkornið fór á flakk leit Grettir ekki litið við poppkorni.

Ótrúlegar týpur ekki satt?